சினிமா நடிகர்களுக்கு சொம்பு தூக்குவது நிறுத்துவோம்.

சந்தாப்பவாதம், ஏமாற்றி பிழைத்தல்,ரகசிய பேரம், கும்பிடுபோடுதல் என குறுக்கு வழியில் பயணிக்கிறவர்களால் எந்தப் பிரச்சனையையும் நேருக்குநேர் எதிர்கொள்ள முடியாது என்பது நிதர்சனம். 

திரை நாயகர்கள் தம்முடைய சொந்தப் பிரச்சனையைக் கூட தீர்க்க முடியவில்லை(விஸ்வரூபம்,தலைவா) அவர்களிடம் காவிரிப் பிரச்சனைக்கு ஏன் குரல் கொடுக்கவில்லை, ஈழப்பிரச்சனையை ஏன் முன்னெடுக்கவில்லை, விலைவாசி உயர்வுக்கு ஏன் கண்டனம் தெரியவில்லை, என்று நாம் கேட்டுக் கொண்டிருப்பது கேலிக்குரியது. 

ஒருமுறை கூடங்குளம் பிரச்சனையில் சிறை சென்ற பெண் பற்றிய செய்தியை படிக்க நேர்ந்தது. நடுத்தர வயது மீனவப் பெண். படிக்காதவர். சிறை சென்று தினம் கஷ்டத்தை அனுபவிக்கும் போதும் அணு உலை கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருந்தார். 

பேருந்தில் கையில் விலங்கிட்டு நீதி மன்றத்துக்கு அவர் அழைத்துச் செல்லப்பட்ட போது, பேருந்தில் இருந்த சிலர் பிரியாணிக்காகவும், ஐநாறு ருபாய்க்காகவும் இப்படி கஷ்டப்பட வேண்டுமா என்று அந்தப் பெண்ணிடம் கேட்டிருக்கிறார்கள். நான் ஆயிரம் ரூபாயும், பிரியாணியும் தர்றேன் நீ இந்த மாதிரி கையில் விலங்கோடு சிறைக்கு போகத் தயாரா என்று இவர் திருப்பி கேட்டிருக்கிறார். ரூபாய்க்காகவும், பிரியாணிக்காகவும் அவர்கள் போராடவில்லை. அது உரிமைக்கான போராட்டம், எதிர்காலத்துக்கான போராட்டம். 

அந்த மீனவப் பெண்ணிடம் காணப்பட்ட உறுதியிலும், நெஞ்சுரத்திலும் கால்வாசி இல்லாதவர்கள் நமது சினிமா அட்டக்கத்திகள். இவர்களைப் போய் தலைவா என்றும், தலைமை ஏற்க வா என்றும் கூவுவதைவிட கேவலம் என்ன இருக்கிறது? இந்த அட்டக்கத்திகள் திரையரங்கு இருட்டில், இருந்தால் இமயமலை எழுந்தால் எரிமலை என்று சுயபுகழ்ச்சி பாடுகையில் கைத்தட்டுகிற ஒவ்வொருவரும் தன்னைத்தானே கேவலப்படுத்திக் கொள்கிறார்கள் என்பதே உண்மை.

நல்ல திரைப்படங்களைப் பார்ப்போம், அந்தப் படங்களை ரசிப்போம், சினிமா நட்சத்திரங்களையும் ரசிப்போம். அவர்களுக்கு சொம்பு அடிப்பதையும், பல்லக்கு தூக்குவதையும் விட்டுவிடுவோம்.